Błachachachacha! Czyli występują...

UWAGA! Możesz nic nie zrozumieć z tego posta, albo dostać ciężkiego urazu psychicznego...XD

Na kółku teatralnym często dzielimy się na dwie grupy i robimy scenki. Nie wolno podczas nich nic mówić. Można wydawać nieartykułowane dźwięki i żywo gestykulować.

Oto scenka wymyślona przez moją małą osobę. Tak to ja!

Na środku stoi klocek z pianki. Wchodzą dwie dziewczyny (wysoka i mniej wysoka). Jedna ma na głowie różowy krążek ,a druga pachołek drogowy. Ta z  pachołkiem oprowadza drugą z krążkiem. Pokazuje jej klocek z pianki. W końcu ta z pachołkiem odchodzi. „Różowy krążek” siada na klocku.

Wchodzę ja :D Robię „hihihihi” i ocieram rączki robiąc chytrą minę. Kłaniam się „różowemu krążkowi”. Trzymam w ręku kręgiel (który ma być butelką). Daje „krążkowi” dotykając głową jej stóp. Odmawia. Znów jej daje. Wącha i przykłada usta do butelki. Ja trzęsę się udając chichot. „Różowy Krążek” pada nieżywy na ziemię. Szyderczy śmiech wychodzący z moich ust. Przychodzi ta od pachołka.

(rozumiecie cokolwiek?)

Ja się chowam. "pachołek drogowy"- no dobra! Będę pisać „Justyna” bo tak będzie prościej. A więc Justyna wchodzi i widzi martwą dziewczynę. Pada na kolana i zaczyna płakać. Ja w tym czasie podchodzę i wbijam jej miecz (plastikowy kij) do gardła. Justyna pada martwa. Ja wychodzę wchodzi Sebek. Sebek ma pod swetrem piłkę, garbi się i tańczy z laską w dłoni. Wyglądem przypomina Dzwonnika z Notre Dam. Tańczy sobie. W pewnym momencie przychodzę ja i szepcze mu coś na ucho. Sebek kiwa głową z chorym uśmiechem na twarzy. Nagle wyskakują dwie Ole, trzymają w dłoniach miecze (plastikowe kijki). Rozpoczyna się walka. Sebek powala Olę nr. 1. Ta trzęsie się w konwulsjach. Ja wyciagam miecz i zaczynam pojedynek z Olą nr.2. Walczymy (uderzami o siebie kijkami). W pewnym momencie Ola uderza mnie w rękę. Zginam ją udając, że zostałam jej pozbawiona. Krzyczę, „boli”. Jednak ostatkiem sił pokonuję Olę. Ale nie! Gdy chcę jej zadać ostatnie uderzenie kijkiem Ola wstaje! Jednak razem z  „Dzwonnikiem z Notre Dam” pokonujemy wojownika. Sebek dla swej chorej zabawy dźga ją kijkiem podskakując. Wszyscy już leżą na podłodze tylko ja i sebek stoimy na nogach. Jednak „Dzwonnik” mnie wkurza bo głupio się śmieje więc uderzam go kijkiem w plecy. Ten pada na podłogę z martwym uśmiechem na twarzy. Pod koniec ja unoszę się 1 minutowym, szaleńczym śmiechem „Błachachachacha!!!”

A teraz wyjaśnię o co w tym wszystkim chodziło…

„Różowy krążek”- to następczyni tronu. To co miała na głowie było jej koroną.

Justyna czyli ta z „pachołkiem drogowym” była królową. Ja truję księżniczkę i zabijam królową.

Sebek to psychiczny grajek. Gra sobie, a ja go namawiam by pomógł mi zabić strażników (dwie Ole). Zabijamy je jednak mój pomocnik mnie wkurza więc pada… trupem. Tak o to wygrywam walkę o tron (czyli o piankowy klocek).

I co myślicie?  każdym razie przeciwna drużyna śmiała się, żę hoho! Zwłaszcza kiedy w grę wchodził nasz "Dzwonnik z Notre Dam" ^^